Święty i Wielki Czwartek – liturgicznie

Wielki Czwartek to początek Triduum Paschalnego (w łac. również Triduum Sacrum, po grecku Trimeron, po arabsku As-Salasijja – niekiedy jako As-Salasijja ‚id Al-Fish), czyli szczytu roku liturgicznego w każdym Kościele, a przede wszystkim w Historii Zbawienia. Zaczynają dziać się największe Misteria – Tajemnice.

Słowo powiedziało uczniom:
„Idźcie, przygotujcie Paschę w Wieczerniku,
umacniającą rozum, Paschę inaugurującą Tajemnice,
słowem prawdziwym i bez kwasu,
wysławiajcie wspaniałą łaskę”.
[z 9-tej pieśni Kanonu Wielkiego Czwartku]

Skupię się na tradycji bizantyjskiej z kilkoma elementami Cerkwi orientalnych i tradycji łacińskiej, ale wygląda to bardzo podobnie nie tylko w ramach rytów wschodnich, ale także i zachodnich. Są to najstarsze nabożeństwa, zatem najbardziej podobne do siebie, bez względu na szerokość geograficzną.

1. Kolor szat liturgicznych jaśniejszy; zgodnie z regułami Świętej Góry Athos, powinien być to czerwony ze złotymi elementami – i rzeczywiście, w wielu parafiach na świecie tak to wygląda, choć można też spotkać fiolet (za mało uroczyście) albo nawet biel (to przesada). Czerwień ze złotem nawiązują do królewskości Chrystusa, Jego mesjańskości oraz Jego arcykapłaństwa i ofiarowanej tego Dnia Jego Krwi dla nas, w sakramencie Eucharystii. Wystrój cerkwi pozostaje czarny, jednak